فصلنامه علمی­ پژوهشی بیهوشی و درد

چکیده

زمینه و هدف: استئوآرتریت زانو شایع­ترین بیماری مفصلی است. ضعف عضلات دورکننده ران در بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو گزارش شده­است. هدف این مطالعه مقایسه دو روش درمانی، تقویت عضلات دور‌کننده  چهارسر ران و تقویت چهار سر ران به­تنهایی بر درد و عملکرد زنان مبتلا به استئوآرتریت زانو است.

 مواد و روش­ها: 34 آزمودنی به­طور تصادفی در گروه هیپ یا گروه چهار‌سر ران قرار گرفتند. گروه هیپ تمرینات تقویتی عضلات دورکننده و چهارسر ران انجام دادند، در­حالی­که گروه چهارسر فقط تمرینات تقویتی عضلات چهارسر (3 بار در هفته و مدت 8 هفته) انجام می‌دادند. درد با مقیاس رتبه­بندی عددی و عملکرد زانو با ومک، آزمون تعادل یک پا و آزمون TUG قبل و بعد از مداخله مورد ارزیابی قرار گرفت. آزمون آماری تحلیل واریانس اندازه­های تکراری، آزمون تی همبسته برای مقایسه درون گروهی و بین گروهی مورد استفاده قرار گرفت.

یافته­ها: نتایج این مطالعه نشان داد که در میانگین نمرات متغیرهای درد، عملکرد حرکتی، تعادل در هر دو گروه و اجرای عملکردی TUG در گروه هیپ قبل و بعد از مداخله تمرینی اختلاف معنی‌دار مشاهده شد (05/0P<). مقایسه میانگین نمرات TUG گروه چهارسر نشان داد که بین این نمرات، قبل و بعد از مداخله تمرینی اختلاف معنی‌دار مشاهده نشد (05/0P>). نتایج آزمون تحلیل واریانس اندازه‌های تکراری نشان داد میانگین نمرات متغیرهای درد، تعادل و آزمون عملکردی TUG گروه هیپ به­طور معنی‌داری بهتر از گروه چهاسر بود (05/0P<) اگرچه در شاخص عملکرد حرکتی این میزان از نظر آماری معنی‌دار نبود.

نتیجه­گیری: تقویت عضلات دور‌کننده چهارسر ران در کاهش درد، بهبود عملکرد، تعادل و اجرای عملکردی زنان مبتلا به استئوآرتریت زانو موثرتر از تقویت عضلات چهارسر ران به­ تنهایی بود.