ساره ادیب‌نیا، سارا پاشنگ، بیوک تاجری،
دوره ۱۲، شماره ۳ - ( پائیز ۱۴۰۰ )
چکیده
زمینه و هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی مدل پیش‌بینی درد مزمن بر اساس ترس فاجعه‌آمیزی با در نظر گرفتن نقش میانجی خودمهارگری در بیماران مبتلا به زانودرد بود. روش بررسی: روش پژوهش، توصیفی و از نوع همبستگی و روش مدل یابی معادلات ساختاری می باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر، کلیه بیماران مبتلا به زانودرد مراجعه‌کننده به بیمارستان میلاد تهران در سال ۱۳۹۸ بودند. تعداد افراد نمونه جمعاً ۴۰۰ بیمار بود که با روش هدفمند انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه‌ی درد مزمن ون کورف و همکاران (۱۹۹۰) پرسشنامه فاجعه‌آمیزی درد سالیوان و همکاران (۱۹۹۵) و مقیاس خودمهارگری تانجی و همکاران (۲۰۰۴) بودند. تجزیه‌وتحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار AMOS محاسبات لازم صورت گرفت و برای مدل پیشنهادی شاخص‌های برازش و ضرایب مسیر استخراج شد. یافته‌ها: نتایج آزمون آماری نشان داد شاخص‌های برازش مدل در وضعیت مطلوبی قرار دارند. نتیجه گیری: یافته های پژوهش نشان دادند که درد مزمن بصورت مستقیم تحت تاثیر عوامل ترس فاجعه‌آمیز هستند و رابطۀ ترس فاجعه‌آمیزی با درد مزمن به صورت مستقیم است. همینطور عوامل ترس فاجعه‌آمیز اثر غیرمستقیم به واسطه‌ی خودمهارگری بر درد مزمن داشته است درنتیجه به واسطه خودمهارگری می‌توان ترس فاجعه‌آمیز بیماران مبتلا به درد مزمن را تسکین داد.
