فصلنامه علمی­ پژوهشی بیهوشی و درد

مقدمه: افزایش خستگی موجب بروز آسیب‌دیدگی می‌شود،هدف مقاله حاضر بررسی جا به جایی زاویه ای مفصل ران و زانو در دختران دارای عارضه پاتلافمورال بود.

 روش‌شناسی: ۳۰  نفر از دختران با میانگین (سن۸۳/۱ ±۷۳/۲۸ و قد ۵۹/۵±۴۹/۱۶۸و وزن  ۷۳/۱۲±۷۳/۶۳) در دو گروه ۱۵ نفره تجربی و کنترل در این مطالعه شرکت کردند. آزمون ارزیابی جت به جایی زاویه ای زانو و ران از آزمودنی ها گرفته شد، سپس همراه با اعمال شیب های مختلف تردمیل این آزمون ها مجدد تکرار شد؛ که تست ها در وضعیت خنثی و در شیب مثبت و منفی ۵ درجه موردبررسی قرار گرفت. از میانگین وانحراف استاندار برای توصیف اطلاعات واز آزمون شاپیروویک برای نرمال سنجی داده‌ها جهت مقایسه و بررسی متغیرها در دو گروه پژوهش از آزمون تی مستقل و آنالیز واریانس مکرر در سطح معنی‌داری ۰۵/۰ استفاده شد. 

یافته‌ها: بر اساس آزمون تی مستقل و آنالیز واریانس مکرر شیب های مختلف تردمیل بر میزان جا به جایی زاویه ای مفصل زانو و ران در دختران با درد پاتلافمورال تفاوت معناداری ندارد. (۰,۰۵

نتیجه گیری:

به صورت کلی طبق مطالعات جاری افراد دچار درد پاتلافمورال دویدن و در شیب های زیاد و همچنین دویدن روی تردمیل و ایجاد زاویه شیب تردمیل در محدود منفی ۵ درصد تا مثبت ۵ درصد بر بهبود این عارضه تاثیری ندارد و در  ضمن توصیه نمی شود و با توجه به تحقیقات دختران با درد پاتلافمورال در حالت زاویه شیب بر تردمیل به حات دویدن قرار گیرند. 

چکیده

مقدمه وهدف: زانوی پرانتزی عارضهی شایع در میان دختران سنین ۱۲-۱۶ سال میباشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر هشت هفته تمرینات اصلاحی NASM و تراباند بر تعادل و متغیرهای کینماتیکی زانو در دختران ۱۲-۱۶ سال مبتلا به درد  ناشی از عارضه زانوی پرانتزی انجام شد.

روش شناسی: نمونه تحقیق شامل ۳۰ نفر از این افراد می باشد که به صورت غیراحتمالی در دسترس انتخاب شده و سپس به صورت تصادفی در سه گروه ۱۰ نفره کنترل (سن: ۳۱/۱ ± ۲۰/۱۴ سال، قد: ۰۵۹/۰ ± ۵۹/۱ متر، وزن: ۶۱/۷ ± ۸۰/۵۴ کیلوگرم، BMI: ۱۹/۲ ± ۲۶/۲۱ کیلوگرم/ مترمربع)، گروه تراباند (سن: ۹۴/۰ ± ۷۰/۱۴ سال، قد: ۰۶/۰ ± ۶۱/۱ متر، وزن: ۳۷/۴ ± ۴۰/۵۴ کیلوگرم، BMI: ۲۳/۱ ± ۵۱/۲۱ کیلوگرم/ مترمربع) و گروه NASM (سن: ۱۶/۱ ± ۷۱/۱۴ سال، قد: ۰۵۳/۰ ± ۶۶/۱ متر، وزن: ۴۷/۴ ± ۷۰/۵۶ کیلوگرم، BMI: ۸۷/۰ ± ۵۲/۲۰ کیلوگرم/ مترمربع) قرار گرفتند. در این مطالعه تعادل با استفاده از آزمون راه رفتن روی چوپ موازانه ارزیابی شد. همچنین میزان فاصله بین کندیل داخلی ران و زاویهQ  به ترتیب با استفاده از کولیس و گونیامتر انجام گردید. پس از ارزیابی متغیرها آزمودنیها در سه گروه کنترل و تمرینی قرار گرفتند و هر گروه تمرینی برنامه تمرینی را به مدت ۸ هفته و ۳ جلسه در هر هفته انجام دادند. گروه کنترل نیز در این دوره به فعالیت روزانه خود و فیزیوتراپی خود کلنیک آرمان پرداختند. در این مطالعه بررسی نرمال بودن توزیع ها با استفاده از آزمون شاپیرو-ویلک بررسی شد. به منظور آزمون فرضیات تحقیق در شرایط نرمال از تحلیل کوواریانس (بین گروهی) و تی همبسته (درون گروهی) استفاده شد. از نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ در این پژوهش استفاده شد. 

یافتهها: نتایج این مطالعه نشان داد اعمال ۸ هفته برنامه تمرینی NASM و تراباند علاوه بر افزایش میزان تعادل در بهبود میزان فاصله بین کندیلی و زاویه Q موثر بودند (۰/۰۰۱= P). در زمینه مقایسه بین دو گروه تمرینی نیز به غیر از متغیر زاویهQ  (۰/۰۰۱= P) در متغیر تعادل و میزان فاصله بین کندیلی یافت نشد (۰/۰۵≤ P).

نتیجه گیری: به صورت کلی نتایج مطالعه حاضر نشان دهنده اثر هر دو برنامه تمرینی NASM  و تراباند بر تعادل و بهبود متغیرهای کینماتیکی زانو؛ ۱- میزان فاصله بین کندیل داخلی ران، ۲- زاویه Q تاثیر گذار بوده است. بر این اساس به نظر میرسد استفاده از این دو برنامه تمرینی در این جامعه بتواند نتایج مطلوبی را در پی داشته باشد و نشان دهنده اهمیت استفاده از این تمرینات (به ویژه NASM) در دختران مبتلا به عارضه زانوی پرانتزی باشد.