محمد نریمانی، آرزو قاسم خانلو، وحید صبری،
دوره ۱۱، شماره ۳ - ( پاییز ۱۳۹۹ )
چکیده
زمینه و هدف: بیماری درد مزمن یکی از شایعرتین مشکلات در جامعه امروزی است که هزینه های درمانی سنگینی را به بار می آورد و اثرات منفی بر عملکرد فرد می گذارد و مسائل روانشناختی یکی از مهمترین عوامل در تشدید و تداوم درد مزمن است. هدف پژوهش حاضر مقایسه خودشفقتی ، اضطراب و افسردگی در این بیماران است.
روش و بررسی: پژوهش حاضر از نوع مطالعات علی- مقایسه ای است، بدین منظور ۱۰۴ نفر دارای درد مزمن و ۱۰۴ نفر فرد سالم برای این پژوهش انتخاب شدند و بعد از گردآوری داده ها با استفاده از آزمون T گروه های مستقل مورد آزمون قرار گرفت.
یافته ها: نتایج نشان داد که اضطراب و افسردگی بالایی و خودشفقتی پایینی در بین بیماران دارای درد مزمن وجوددارد.
نتیجه گیری: پس می توان نتیجه گرفت که این مولفه های روانشناختی در تشدید و تداوم درد مزمن نقش داشته و در برنامه های درمانی بر این ابعاد باید تاکید گردد
وحید صبری، آرزو قاسم خانلو، محسن مددلو،
دوره ۱۳، شماره ۱ - ( بهار ۱۴۰۱ )
چکیده
زمینه و هدف: درد تجربه‌ای چندبعدی است و در مشکلات جسمی و روانشناختی مختلفی یکی از نشانه‌های بیماری است. در برخی مطالعهها نشان داده‌شده است که افراد مبتلابه کووید-۱۹ بعد از دوره حاد بیماری مشکلاتی مانند میالژیا سردرد، درد عضلانی و اضطراب را تجربه می‌کنند. هدف این مطالعه بررسی تأثیر آرام‌سازی پیشرونده عضلانی بر روی اضطراب، شدت دردو تداخل در فعالیت‌های روزمره است.
مواد و روش : این پژوهش از نوع مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهشی بیماران مبتلابه کووید- ۱۹ شهرستان خوی که تست PCR مثبت دریافت کرده بودند. از میان آن‌ها ۹۶ نفر را که شکایت‌هایی مانند، درد عضلانی، سردرد، کمردرد بدون سابقه تجربه درد به‌طور هدفمند انتخاب شده و به طور تصادفی به دور آزمایشی و کنترل جایگذاری شدند. برای گروه آزمایش تمرینات آرام‌سازی پیشرونده عضلانی در ۱۲جلسه آموزش و تمرین داده شد و از بیماران خواسته شد ۶۰ جلسه ۲۰ دقیقه‌ای در طی ۸ هفته تمرین کنند. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه‌های شدت درد و اضطراب بک در پیش‌آزمون و پس‌آزمون جمع‌آوری شدند. بعد از جمع‌آوری داده‌ها ، برای کنترل تأثیر پیش‌آزمون از آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره در نرم‌افزار ۲۶SPSS- استفاده‌شده است.
یافتهها: آزمون لوین نشان‌دهنده برقرار همگنی واریانس‌ها است(سطح معناداری از ۱۱/۰ تا ۵۸/۰)؛ پس می‌توان از تحلیل کوواریانس استفاده کرد. تحلیل نمرات اضطراب، شدت درد، تداخل در فعالیت‌های روزمره در هر دو گروه روند کاهشی است، و تفاوت نمرات مؤلفه‌های اضطراب، شدت درد، تداخل در فعالیت‌های روزمره در بین دو گروه بیماران آزمایشی و کنترل در سطح ۰۱/۰> P معنادار است. اندازه اثر به‌دست‌آمده برای آرام‌سازی پیشرونده عضلانی در کاهش شدت درد تجربه‌شده ۶۵/۰ ، کاهش تداخل درد در فعالیت‌های روزمره ۷۱/۰ و برای اضطراب ۷۸/۰ به‌دست‌آمده بود که نشان‌دهنده اندازه اثر متوسط آرام‌سازی عضلانی برای هر سه مؤلفه است.
نتیجه‌گیری: یافته های این پزوهش نشان می دهد که تمرین آرام‌سازی پیشرونده عضلانی به‌طور معنادار و مؤثری می‌تواند اضطراب، شدت درد و تداخل در انجام کارهای روزمره را کاهش دهد. تمرینات آرام‌سازی پیشرونده عضلانی با تحریک اعصاب سمپاتیک می‌توانند اضطراب و استرس بیماران را کاهش داده و کاهش استرس به‌نوبه خود می‌تواند منجر به کاهش تجربه ادراک درد می شود. پس در کنار درمان‌های دارویی برای کاهش اضطراب ، شدت درد می‌توان از آرام‌سازی پیشرونده عضلانی استفاده کرد.
