زمینه و هدف: پیشرفتهای حاصله در فنآوری اولتراسوند با کنتراست بالا در سالهای اخیر موجب توجه بیشتر به آن در تشخیص سندرم تونل کارپال شده است. مطالعه حاضر به بررسی ارزش تشخیصی سونوگرافی در این بیماری و ارتباط معیارهای مختلف آن با شدت بیماری براساس الکترودیاگنوستیک میپردازد.
روش بررسی: در این مطالعه تحلیلی آیندهنگر صد بیمار که در همگی درگیری اندام فوقانی یکطرفه بود مورد مطالعه قرار گرفتند. تمامی بیماران ابتدا تحت آزمون الکترودیاگنوستیک قرار گرفته و این آزمون به عنوان استاندارد طلایی فرض شد. سپس سطح مقطع و قطر قدامی خلفی عصب مدین در ورودی و خروجی تونل کارپال و ضخامت فلکسور رتیناکولوم توسط سونوگرافی در تمامی بیماران اندازه گیری شد. ارتباط یافتههای سونوگرافی و الکترودیاگنوستیک با نرم افزار SPSSنسخه ۱۹ بررسی شد.
یافتهها:بیماران شامل۸۴ زن و ۱۶ مرد در گستره سنی ۱۹ تا ۷۲ سال (میانگین سنی ۰۵/۱۲±۴۳/۴۴ سال) قرار داشتند. از بین معیارهای بررسی شده دو معیار سطح مقطع نزدیک (پروگزیمال) و دور (دیستال) عصب ارتباط معنیداری با تشخیص بیماری نشان دادند (به ترتیب مقدار Pبرابر با ۰۱۸/۰ و ۰۲۲/۰) همچنین بین دو معیار فوق و شدت بیماری نیز ارتباط آماری معنیداری یافت شد (هر دو مقدار Pکمتر از ۰۵/۰). بهترین نقطه برش در سطح مقطع نزدیک ۴۵/۹ میلیمتر مربع بود که در آن حساسیت ۹/۷۸ درصد، ویژگی ۸/۸۲ درصد، ارزش اخباری مثبت ۸/۹۱ درصد و ارزش اخباری منفی ۵/۶۱ درصد بدست آمد.
نتیجهگیری:مطالعه حاضر نشان داد که بررسی سطح مقطع عصب مدین در ورودی تونل کارپال در تشخیص سندرم تونل کارپال مفید بوده و با توجه به حساسیت، ویژگی و ارزش اخباری مثبت بالا نه تنها در تشخیص بیماران مشکوک بلکه در غربالگری جامعه در معرض خطر نیز میتواند سودمند باشد .
