فصلنامه علمی­ پژوهشی بیهوشی و درد

---

زمینه و هدف: تجویز داروهای مسکن با مقادیر بالا برای کاهش درد بعد از عمل در جراحیهای بزرگ شکم ی با عوارض
جانبی همراه است. بنابراین معرفی داروهای کمکی که قادر باشند مقدار مورد نیاز مواد مخدر را کاهش دهند از نظر بالینی
اهمیت بسیاری دارد. هدف از انجام این مطالعه تعیین تاثیر افزودن کتامین به پتیدین در میزان شدت درد پس از عمل در
بیمارانی است که تحت اعمال جراحی بزرگ شکمی قرار میگیرند.
۶۰ سال که کاندید جراحیهای انتخابی و بزرگ شکم بودند - مواد و رو ش: در این مطالعه، ۱۰۰ بیمار با میانگین سنی ۱۵
به دو گروه پتیدین همراه با کتامین ( ۵ میلیگرم پتیدین و ۰,۲۵ میلیگرم/کیلوگرم کتامین) یا پتیدین و دارونم ا ( ۱۰ میلی -
گرم پتیدین و نرمال سالین) با توجه به داروهای تجویز شده در واحد مراقبتهای پس از عمل قرار گرفتند. شدت درد (تعیین
شده به کمک مقیاس آنالوگ بینایی)، مقدار تجویز شده پتیدین و عوارض جانبی تا ۲۴ ساعت پس از عمل ثبت شد.
یافته ها: در مورد درد پس از عمل، میانگین نمرات در گروه کتامین و پتیدین، در همه زمانها، به جز دقیقه صفر، ۲ ساعت،
۶ ساعت، و ۱۶ ساعت بعد به میزان معنیداری پایینتر بود. تهوع نیز به میزان معنیداری در میان گروه پتیدین و دارونما در
مقایسه دو گروه از نظر مقدار پتیدین تجویز شده در زمان های .(P<۰/ ۳۰ ، و ۴۵ دقیقه پائینتر بود ( ۰۵ ، زمانهای صفر، ۱۵
در حا لی که ، (P >۰/ صفر، ۹ ساعت، ۱۲ ساعت، ۱۶ ساعت، ۲۰ ساعت، و ۲۴ ساعت اختلاف معنی داری را نشان نداد ( ۰۵
در گروه پتیدین و کتامین در مقایسه با پتیدین و دارونما به rescue analgesic متوسط مقدار پتیدین تجویز شده به عنوان
.(P<۰/ ۱۳۳,۵ میلیگرم، ۰۰۱ ± ۱۱۲ میلیگرم در مقابل ۲۴.۵ ± میزان معنیداری پایینتر بود ( ۳۱.۵
پیشنهادات: نتایج این مطالعه نشان داد که تجویز همزمان کتامین و پتیدین پس از عمل موجب کاهش درد بعد از عمل و
کاهش مصرف مواد مخدر میشود. با این حال، ممکن است این روش موجب افزایش فراوانی تهوع بعد از عمل در طول یک
ساعت اول پس از عمل گردد.

---

زمینه و هدف:علل متعددی باعث ایجاد درد در بیماران بستری در بخش مراقبت­های ویژه می­شوند که خود باعث بروز عوارض متعددی در بیمار خواهد شد. به این دلیل تاکنون روش­های گوناگونی برای کاهش درد ابداع گردیده­اند که هر یک مزایا و مشکلاتی را داشته­اند. هدف از این پژوهش مقایسه اثر روش اپیدورال نسبت به روش تزریق وریدی فنتانیل برای ایجاد بی­دردی و تاثیر هر یک از این دو روش بر سطح هوشیاری بیماران بستری در بخش مراقبت­های ویژه می­باشد.
مواد و روش­ها:این پژوهش به صورت کارآزمایی بالینی یک سوکور شاهد­ دار تصادفی در بیماران بستری در بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان شهید باهنر کرمان انجام گرفت که به دلیل تروما به قفسه سینه و شکم تحت تهویه مکانیکی بودند. در این مطالعه ۶۰ بیمار در ۲ گروه ۳۰ تایی مورد بررسی قرار گرفتند. در گروه Aابتدا ۲۴ ساعت فنتانیل داخل وریدی و سپس ۲۴ ساعت با جای­گذاری کاتتر اپی‌دورال در سطح یازده توراسیک تا اولین لومبار فنتانیل اپی‌دورال دریافت کردند. در گروه Bدر ۲۴ ساعت اول فنتانیل اپی‌دورال و سپس در ۲۴ ساعت دوم فنتانیل وریدی تزریق شد. میزان فنتانیل داخل وریدی ۵/۱ میکروگرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن و فنتانیل اپی‌دورال تجویز شده ۸ میکروگرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن بود که توسط پمپ انفوزیون تنظیم گردید. نمره درد با استفاده از مقیاس مشابه بینایی دردVASو سطح هوشیاری با مقیاس گلاسکو GCSدر ساعات صفر، ۲ ،۶، ۲۴، ۵۰ ، ۵۴ و ۷۲ بررسی شدند.
یافته­ها: در هر دو گروه در ساعت دوم، نمره درد در روش تزریق وریدی فنتانیل به طور معنی­داری کمتر از روش اپی­دورال بود (Pکمتر از ۰۵/۰) ولی بعد از ساعت ششم، روش اپی­دورال باعث کاهش بیشتر شدت درد نسبت به روش وریدی شده بود (Pکمتر از ۰۵/۰). هم­چنین، در تمام زمان­های بررسی شده روش تزریق وریدی فنتانیل باعث کاهش معنی­دار سطح هوشیاری بیماران نسبت به روش اپیدورال شده بود (Pکمتر از ۰۵/۰). بعلاوه، مشخص شد که بین هیچ یک از دو روش فوق در میزان کاهش شدت درد و سطح هوشیاری بیماران با سن، جنس و نوع تروما (شکم، قفسه سینه یا هر دو) ارتباط معنی­داری وجود ندارد (Pبالاتر از ۰۵/۰).
نتیجه­گیری:بهترین راه کنترل درد در بیماران با آسیبهای شکم و قفسه سینه تحت تهویه مکانیکی در دو ساعت اول روش تزریق وریدی فنتانیل و در ساعات بعدی روش تزریق فنتانیل به داخل کاتتر اپیدورال می­باشد. در ضمن روش تزریق وریدی فنتانیل همیشه کاهش سطح هشیاری بیشتری را نسبت به روش اپیدورال در پی خواهد داشت.

---

زمینه و هدف :

 یکی از اعمال جراحی شایع در زنان، سزارین است . از این­رو، انتخاب تکنیک بیهوشی کم خطر، مطلوب و مقرون به صرفه برای مادر و نوزاد حایز اهمیت است . از روش­های بیهوشی سزارین، می­توان بی­حسی نخاعی را نام برد . باید از داروهای دارای قابلیت­های بهتر با کمترین آسیب ممکن استفاده کرد . از جمله مواد افزودنی به بیحس­کننده­های موضعی جهت انجام بی­حسی نخاعی، " اپی­نفرین " است که یک منقبض کننده عروقی است که از آن برای افزایش شدت و مدت بی­دردی، به همراه بی­حس کننده­های موضعی استفاده می­شود .

مواد و روش­ها :

این مطالعه یک کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور می­باشد . ۶۰ بیمار زن به دو گروه دریافت کننده لیدوکایین به تنهایی و لیدوکایین همراه با اپی­نفرین تقسیم شدند ( گروه۱ : ۶۰ میلی­گرم لیدوکایین ۵ % (۲/۱ میلی­لیتر ) و گروه ۲ : ۶۰ میلی­گرم لیدوکایین ۵ % (۲/۱ میلی­لیتر ) همراه با ۲/۰ میلی­گرم اپی­نفرین) . پس از آن متغیرهایی همچون: فشار خون سیستولیک و دیاستولیک، ضربان قلب بیمار، تعداد تنفس و اشباع اکسیژن خون شریانی که توسط پالس اکسیمتری اندازه­گیری شد، سطح بلاک حسی بیمار، سطح بلاک حرکتی و سطح بلاک سمپاتیک بیمار، آپگار دقایق ۱ و ۵ نوزاد و عوارض احتمالی همراه داروهای بیهوشی ثبت گردید . در آخر یافته­ها بر­اساس روش­های آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند .

یافته­ها:

میانگین ضربان قلب در دقیقه ۵ در دو گروه لیدوکائین ۵ % و لیدوکائین ۵ % همراه با اپی­نفرین به ترتیب ۵۱/۳۱ ± ۸/۱۰۱ و ۰۴/۲۵ ± ۴/۱۰۷ بود که از نظر آماری ارتباط معناداری وجود داشت (۰۵/۰> P ). میزان گسترش داروی تزریق شده، در دو گروه از لحاظ آماری تفاوت معنی­داری داشته است (۰۴/۰> P )، به­طوری­که در گروه لیدوکایین بالا رفتن سطح بلاک حسی شایع­تر بوده است . اختلاف سطح بلاک حسی و سمپاتیک در دقیقه ۵ و ۱۵ در دو گروه از لحاظ آماری معنی­دار می­باشد (۰۵/۰ p< ). در گروه لیدوکائین % ۵ افراد افت فشار بیشتری(۳/۸۳%) نسبت به گروه لیدوکائین ۵ % همراه با اپی­نفرین (۳/۶۳%) داشتند ولی بین افت فشار در دو گروه رابطه معناداری وجود نداشت (۰۸/۰ > p ).  

 نتیجه­گیری:

بر­اساس مطالعه انجام گرفته می­توان گفت که تداوم بلاک حسی، حرکتی و سمپاتیک در گروه دریافت کننده لیدوکایین همراه با اپی­نفرین بیشتر از گروه دریافت کننده لیدوکایین به تنهایی است و در این حالت نیاز به استفاده از داروهای بیهوشی اضافی جهت انجام سزارین به نحو زیادی منتفی است . در واقع این مسئله بیانگر طولانی شدن اثر لیدوکایین در اثر افزودن اپی­نفرین می­باشد .

---

چکیده

زمینه و هدف :

آسیب ایاتروژنیک عصب راجعه حنجره نادر اما خوب شناخته شده و از عوارض خطرناک جراحی تیروئید، پاراتیروئید، کاروتید اندآرترکتومی، جراحی مهره گردن با رویکرد قدامی و پروسیجرهای توراسیک است. لارنگوسکوپی روشی تهاجمی و ناراحت کننده ای است، بنابراین یک روش غیر تهاجمی برای غربالگری تارهای صوتی معیوب مطلوب است. مطالعات قبلی نشان می دهند که حرکت تارهای صوتی در جنس و سنین مختلف، متفاوتند. این مطالعه برای ارزیابی کاربرد سونوگرافی به عنوان یک ابزار غربالگری برای یافتن حرکت تارهای صوتی آسیب دیده و مقایسه دو نمای سونوگرافی سوپرا تیروئید و ترنس تیروئید طراحی شده تا بیابیم که کدام نمای سونوگرافی برای مشاهده حرکت تارهای صوتی در جنس و سنین مختلف ارجح است.

روشها:

در این کارآزمایی بالینی ۱۴۴ بیمار ۱۵ تا ۸۳ ساله شرکت داشتند. همه بیماران تحت سونوگرافی در دو نمای سوپرا تیروئید و ترنس تیروئید قرار گرفتند. در موارد جراحی های پرخطر برای آسیب تارهای صوتی شامل جراحی تیروئید، پاراتیروئید، کاروتید اندآرترکتومی، جراحی مهره گردن با رویکرد قدامی و پروسیجرهای توراسیک و در مواردی که در سونوگرافی تارهای صوتی قابل رویت بود ولی حرکت تارهای صوتی دیده نمی شد، در انتهایی عمل لارنگوسکوپی مستقیم انجام داده شد. برای ارزیابی دقت سونوگرافی، بعد از اتمام جراحی همه نتایج سونوگرافی را با روش لارنگوسکوپی مستقیم مطابقت دادیم.

یافته ها:

در این مطالعه ۱۴۴ بیمار با میانگین سنی ۴۴ سال شرکت داشتند. کیفیت تصویر سونوگرافی در نمای ترانس تیروئید بهتراز سوپراتیروئید و در خانمها بهتر از آقایان بود و با افزایش سن کیفیت دید سونوگرافی کمتر می شد. در آقایان در هر دو نما و در خانمها در نمای سوپراتیروئید باافزایش سن وضوح تصویر کمتر بود و یافتیم که استفاده از water bath )با سونوگرافی دو بعدی و پروب خطی( کمکی در وضوح تصویر به ما نمی کند.

بحث و نتیجه‌گیری :

سونوگرافی می تواند قدم اول ارزیابی تارهای صوتی بعد از اعمال جراحی با احتمال آسیب به حنجره باشد. کاربرد این روش در خانمها و بویژه در افراد غیر مسن نتایج مطلوب تری دارد.

---

زمینه و هدف: کمر درد یکی از شایعترین و مهمترین ترین اختلالات سیستم عضلانی- اسکلتی است. در مطالعات گذشته الگوهای حرکتی متفاوتی برای بیماران کمردردی گزارش شده است. وجود این اختلاف ممکن است ناشی از جای دادن تمامی افراد کمردرد – با الگوهای حرکتی متنوع- در یک گروه واحد باشد. این در حالی است که امروزه مطالعات، وجود زیرگروه هایی در بیماران کمردردی را نشان داده اند. لذا هدف از این مطالعه اندازه­گیری مقدار و الگوی حرکتی ستون فقرات کمری و ران حین خم شدن به جلو، و همچنین مقایسه این حرکات و الگوها بین بیماران کمردرد مزمن­غیراختصاصی با زیرگروه اکتیو­اکستنشن و افراد سالم بود.

مواد و روش ها: دو زاویه (زاویه کمر و مفصل ران) و همچنین نسبت­های حرکتی کمر به ران در ۹ بیمار کمردرد مزمن­غیراختصاصی  با ۱۰ فرد سالم که سابقه کمردرد نداشتند، مقایسه شدند. حرکتی که از افراد خواسته می­شد خم شدن به جلو از وضعیت ایستاده بود. برای محاسبه زوایا از دستگاه آنالیز حرکتی استفاده شد.

یافته ها: دامنه حرکتی خم شدن به جلو در زیرگروه اکتیو اکستنشن بیشتر از گروه کنترل بود. نسبت حرکتی کمر به ران نیز در هر کدام از بازه های ۲۵ درصد از حرکت خم شدن به جلو تفاوتی در دو گروه نداشت.

نتیجه گیری:  نتایج این مطالعه نشان داد که پوسچرهای ستون فقرات و الگوهای حرکتی بیماران کمردردی با الگوی اکتیو اکستنشن متفاوت از افراد سالم می باشد.

---

 زمینــه و هــدف: کمــردرد مزمــن غیــر اختصاصــی شــایع تریــن نــوع کمــردرد مزمــن مــی باشــد و دســتیابی به یــک برنامــه ی درمانــی و توانبخشــی بــرای بهبــود ســریع تــر بیمــاران مبتــلا بــه کمــردرد مزمــن همــواره مــورد توجــه بــوده اســت. لــذا هــدف از پژوهــش حاضــر، ارزیابــی تاثیــر یــک دوره تمرینــات ثبات مرکزی بر ناتوانی عملکردی، تعــادل پویــا و حــس عمقــی کمــری - لگنــی بیمــاران مبتــلا بــه کمــردرد مزمــن غیــر اختصاصــی بــود. نفــر از ۳۰ مــواد و روش هــا: مطالعــه حاضــر از نــوع نیمــه تجربــی بــا طــرح پیــش آزمــون - پــس آزمــون بــا گــروه کنتــرل بــود. بــه همیــن منظــور،  نفــری انتخــاب شــدند. گــروه تجربــی بــه مــدت ۱۵گــروه مســاوی ۲ بیمــاران مــرد مبتــلا بــه کمــر درد مزمــن غیــر اختصاصــی بــه روش تصادفــی در هشــت هفتــه، هــر هفتــه ســه جلســه، تمرینــات ثبــات مرکــزی را انجــام دادنــد. بــه منظــور ارزیابــی ناتوانی عملکردی، تعــادل پویــا و حــس عمقــی بــه ترتیــب از معیــار دیــداری درد، مقیــاس تعــادل بــرگ و کونیامتــر دســتی اســتفاده گردیــد. جهــت تجزیــه و تحلیــل آمــاری از آزمــون تــی زوجــی و مســتقل اســتفاده گردیــد. ). در P=۰/۰۰۱ یافته هــا: در یافتــه هــا بهبــودی معنــی داری در ناتوانی عملکردی، تعــادل پویــا و حــس عمقــی گــروه تمرینــات ثبــات مرکــزی مشــاهده شــد ( حالــی کــه ایــن تغییــرات در گــروه کنتــرل معنــی دار نبود. نتیجه گیــری: نتایــج پژوهــش حاضــر نشــان داد کــه هشــت هفتــه تمریــن ثبــات مرکــزی بــر ناتوانی عملکردی، تعــادل پویــا و حــس عمقــی کمــری - لگنی بیمــاران مبتــلا بــه کمــر درد مزمــن غیــر اختصاصــی تاثیــر معنــی داری دارد. لــذا بــه درمانگــران توصیــه مــی شــود در تدویــن برنامه هــای تمرینــی خود، تمرینــات ثبــات مرکــزی را مــورد توجــه ویــژه قــرار دهند.

---

 درد بــه عنــوان یــک ســیگنال عمومــی ایجــاد بیمــاری بــوده و شــایع ترین علامــت ایجــاد بیمــاری محســوب می شــود. پزشــکی مــدرن و طــب ســنتی دارای اهــداف مشــترکی در کاهــش درد و هم چنیــن شناســایی علــل ایجــاد درد دارنــد. متاســفانه داروهــای صنعتــی بــه ویــژه آنتاگونیســت های اپیوئیــدی اغلــب دارای اثــرات ســو کوتــاه مــدت و بلنــد مــدت می باشــند. در نتیجــه شــاهد تمایــل هرچــه بیشــتر و بیشــتر بیمــاران در جایگزینــی طــب گیاهــی بــه عنــوان درمــان اولیــه، مکمــل و یــا جایگزیــن بــرای درمــان درد هســتند. رزمــاری دارای دی ترپن هــای فنولــی ماننــد کارنوزولیــک اســید، کارنــوزول، رزمانــول، اپــی و ایــزو روزمانــول و رزمارینیــک اســید می باشــد، کــه دارای اثــرات فارماکولوژیکــی مختلفــی از جملــه اثــرات ضــد التهابــی و ضــد دردی اســت. اثــر ضــد دردی رزمــاری بــه واســطه ترکیبــات فنولــی بــه ویــژه رزمارینیــک اســید می باشــد و فعالیــت ضــددردی رزمــاری روی هــر دو سیســتم عصبــی مرکــزی و محیطــی موثــر می باشــد. نتایــج نشــان می دهــد اثــر ضــد دردی رزمــاری ممکــن اســت بــه واســطه مکانیســم های اپیوئیدهــا، گلوتامیــک و گابــا باشــد، گامــا آمینوبوتیریــک اســید(گابا) یــک مهــار کننــده اولیــه سیســتم عصبــی مرکــزی عصبــی پســتانداران محســوب می شــود. رزمــاری بــا ســرکوب تشــکیل پروســتاگلاندین اثــرات ضدالتهابــی خــود را اعمــال می کنــد. رزمــاری جریــان خــون زیــر پوســت را افزایــش می دهــد، همچنیــن بــرای دردهــای ماهیچــه ای و اسپاســم مفیــد می باشــد. اثــرات ضــد دردی ســیاهدانه بــه واســطه مکانیســم تحریــک مســتقیم رســپتورهای اپیوئیــدی واقــع در سیســتم عصبــی مرکــزی و اثــر مهــاری آن بــر واســطه های التهابــی می باشــد. فعالیــت ضــد دردی ایــن گیــاه ممکــن اســت بــه علــت وجــود تانن هــا و فلاونوئیدهــای آن باشــد کــه ایــن ترکیبــات دارای خــواص ضــد دردی می باشــند.

---

 زمینــه و هــدف: هــدف از انجــام ایــن تحقیــق بررســی تاثیــر تمرینــات سنســوری موتــور بــر حــس عمقــی و تطابــق پوســچرال پیــش بیــن برخــی عضــلات ناحیــه تنــه مبتلایــان بــه کمــردرد مزمــن غیــر اختصاصــی می باشــد.  نفــر از افــراد مبتــلا ۲۴ پــس آزمــون بــا گــروه کنتــرل بــود. – مــواد و روش هــا: مطالعــه حاضــر از نــوع نیمــه تجربــی بــا طــرح پیــش آزمــون  ،۱۷۳/۰۰±۲/۹۵، قــد: ۴۴/۸۳±۱/۵۲نفــر، میانگیــن ســن:۱۲بــه کمــردرد مزمــن غیــر اختصاصــی بــه صــورت تصادفــی بــه دو گــروه کنتــرل ( ) تقســیم شــدند. گــروه تجربــی ۷۵/۵۰±۴/۱۲، وزن: ۱۷۲/۶۶±۳/۹۳، قــد: ۴۶/۲۵±۱/۹۱ نفــر، میانگیــن ســن:۱۲) و تجربــی (۷۷/۵۰±۳/۵۵وزن:  دقیقــه در هــر جلســه دریافــت کردند.بــرای انــدازه گیــری ۴۵تمرینــات سنســوری موتــور را بــه مــدت هشــت هفتــه، ســه جلســه در هــر هفتــه و میــزان حــس عمقــی از گونیامتــر و تغییــرات تطابــق پوســچرال پیــش بیــن، زمــان شــروع فعالیــت عضــلات عرضــی شــکم/مورب داخلــی، مــورب خارجــی و ارکتــور اســپاین نســبت بــه تکلیــف فلکشــن بــازو بــا اســتفاده از الکترومایوگرافــی ســطحی اســتفاده شــد. داده هــا بــا اســتفاده از تحلیــل                               .)α>۰/۰۵ واریانــس انــدازه گیری هــای مکــرر مــورد تجریــه و تحلیــل قــرار گرفتنــد ( پــس آزمــون گــروه تجربــی در میــزان حــس عمقــی و تطابــق پوســچرال پیــش بیــن – یافته هــا: نتایــج نشــان داد کــه بیننمــرات پیــش آزمــون )تفــاوت معنــاداری وجــود داشــت p=۰/۰۰۱) و ارکتــور اســپاین (p=۰/۰۰۱)، مــورب خارجــی (p=۰/۰۰۱ عضــلات عرضــی شــکم/ مــورب داخلــی( در حالــی کــه در گــروه کنتــرل تفاوتمعنــی دار مشــاهده نشــد. نتیجــه گیــری: تمرینــات سنســوری موتــور بــه بیمــاران توانایــی یادگیــری تنظیــم عضــلات را می دهــد و در نتیجــه باعــث بهبــود عملکــرد عضــلات می شــود. بنابرایــن بــه نظــر می رســد تمرینــات سنســوری موتــور مداخلــه موثــری در برنامــه توانبخشــی بیمــاران کمــردرد باشــد.

---

 دلیریــوم در بالغیــن یــک عارضــه شــایع بعــد از عمــل اســت کــه می توانــد بــا افزایــش هزینه هــا و بــروز عــوارض جــدی همــراه باشــد. اخیــرا ارتبــاط بیــن وقــوع دلیریــوم در مراحــل اولیــه بعــد از عمــل بــا وقــوع دمانــس دردراز مــدت روشــن شــده اســت. هرچنــد عوامــل متعــددی در ایجــاد دلیریــوم بعــد از عمــل نقــش دارنــد، بــرای جلوگیــری از آن، ســه راهــکار عملــی کنتــرل عمــق بیهوشــی، کنتــرل درد بعــد از عمــل و تشــخیص زودهنــگام دلیریــوم بــا معیارهــای تشــخیصی دلیریــوم، موثــر و قویــا توصیــه می شــوند.

---

 زمینه و هدف: افراد از را ههای گوناگونی به درد مزمن واکنش نشان م یدهند و میزان سازگاری با درد در آنها یکسان نیست. مطالعه حاضر با هدف
بررسی سطوح سازگاری با درد مزمن در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید بر اساس کیفیت زندگی، ناتوانی جسمی و سطح افسردگی و نیز بررسی
نقش سه متغیر فاجع هسازی درد، ترس از حرکت و خودکارآمدی در پی شبینی سازگاری با درد مزمن صورت گرفته است.
مواد و رو شها: در این مطالعه مقطعی- تحلیلی ۱۲۳ نفر از افراد مبتا به بیماری آرتریت روماتوئید همراه با شکایت از درد مزمن، و دارای
سن بالاتر از ۱۸ سال وارد مطالعه شدند. بیماران از خرداد سال ۱۳۹۶ تا خرداد ۱۳۹۷ برای درمان به درمانگاه روماتولوژی بیمارستان شریعتی
تهران مراجعه کرده بودند. بیماران به وسیله پرسشنامه کیفیت زندگی )) The Short Form Health Survey (SF-۳۶ (، پرسشنامه خودکارآمدی
درد )) Pain Self-efficacy Questionnaire )PSEQ (، پرسشنامه ناتوانی جسمی )) Physical Disability Questionnaire (PDQ (، خرده
مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس)) Depression, Anxiety and Stress Scales (DASS (، پرسشنامه ترس از حرکت تمپا
Tampa Scale for Kinesiophobia (TSK(( ( و پرسشنامه فاجع هسازی درد )) Pain Catastrophizing Scale (PCS ( مورد ارزیابی قرار
گرفتند. برای تحلیل داد هها نیز از روش همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چند متغیره چندگانه استفاده شد.
یافت هها: یافت هها نشان داد که بین میزان خودکارآمدی در افراد، ترس از حرکت و فاجع هسازی، با سازگاری درد مزمن ارتباطات معن یداری وجود دارد
P>۰,۰۱( (. همچنین نتایج حاصل از انجام تحلیل رگرسیون چندمتغیره چندگانه حاکی از آن است که متغیرهای ترس از حرکت و فاجع هسازی درد
به طور معن یداری قادر به تبیین متغیر ناتوانی جسمی هستند. متغیرهای خودکارآمدی و فاجع هسازی درد تاثیر معن یداری روی افسردگی داشتند.
همچنین متغیرهای فاجع هسازی درد، ترس از حرکت و باورهای خودکارآمدی روی هر دو مؤلفه جسمی و روانی کیفیت زندگی فرد موثر هستند.
نتیج هگیری: رابطه بین درد و ناتوانی جسمی و سایر ابعاد سازگاری با درد مزمن از طریق باورهای مربوط به درد و راهبردهای مقابله با
درد تعدیل م یگردد.

---

زمینه و هدف: هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی شناخت‌درمانی مبتنی بر ذهن‌آگاهی بر کیفیت زندگی و شدت درد مردان مبتلا به میگرن بود.
مواد و روش‌ها: روش پژوهش حاضر نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه مردان مبتلا به میگرن شهر تبریز در سال ۱۴۰۱ تشکیل داد. ۳۰ نفر با داشتن ملاک‌های ورود به مطالعه با روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر کدام ۱۵ نفر) قرار گرفتند. اعضای گروه آزمایش، در ۸ جلسه ۵/۱ ساعته شناخت‌درمانی مبتنی بر ذهن‌آگاهی را دریافت کردند؛ ولی گروه کنترل هیچ درمانی را دریافت نکردند. داده‌ها توسط آزمون تحلیل واریانس آمیخته با اندازه‌گیری مکرر تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها: در پیش‌آزمون، میانگین و انحراف معیار شناخت‌درمانی مبتنی بر ذهن‌آگاهی برای کیفیت زندگی (۷۹/۴±۳۳/۳۹) و برای شدت درد (۵۳/۴±۸۰/۴۶)، و در گروه کنترل برای کیفیت زندگی (۵۲/۳±۶۰/۴۰) و برای شدت درد (۸۰/۳±۸۰/۴۵) بود. شناخت‌درمانی مبتنی بر ذهن‌آگاهی در مقایسه با گروه کنترل، کیفیت زندگی (۱۹/۵±۴۰/۴۵) و شدت درد (۰۲/۵±۰۷/۴۲) مردان مبتلا به میگرن را در پس‌آزمون به‌ترتیب افزایش و کاهش داد (۰۰۱/۰>p). در مرحله پیگیری، اثر درمان بر کیفیت زندگی و شدت درد ماندگار بود (۰۰۱/۰>p).
نتیجه‌گیری: براساس یافته‌های این پژوهش می‌توان نتیجه گرفت که شناخت‌درمانی مبتنی بر ذهن‌آگاهی موجب افزایش کیفیت زندگی و کاهش شدت درد مردان مبتلا به میگرن شده است.
 

---

چکیده
زمینه و هدف : شانس بروز آسیب های کلیوی پس از اعمال جراحی پیوند کبد بالا می باشد. آمینوفیلین ، یک آنتاگونیست غیر اختصاصی رسپتور آدنوزین می باشد وادعا شده که میتواند در جهت پیشگیری از آسیب کلیوی پس از عمل جراحی شود. 
روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده دوسوکور ۱۰۰ نفر بیمار به دو گروه A,B تقسیم شدند. گروه A شامل ۵۰ نفر( گروه مداخله) که داروی آمینوفیلین دریافت گروه B نیز گروه کنترل فقط از مراقبتهای معمول بهره بردند. متغییر ها  در دو گروه قبل از عمل و پس از عمل تا ۵ روز  اندازه گیری شده و نتایج آنها مورد بررسی قرار گرفتند. 
یافته ها:  استفاده از آمینوفیلین باعث کاهش شیوع نارسایی کلیه به میزان ۲% و کاهش شیوع ازدست دادن شدید عملکرد کلیه به میزان ۱۲%، و کاهش شیوع از دست دادن متوسط عملکرد کلیه به میزان ۱۲% نسبت به گروه کنترل نشان داده شده است. اما تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه مداخله و شاهد از نظر سطح KDGIO وجود نداشت.میانگین AST  سرم، در روزهای چهارم و پنجم مدت زمان اقامت بیمار در بیمارستان ، IVC clamp Time در گروه مداخله کمتر بود (p<۰,۰۵).

بحث و نتیجه گیری: نتایج این مطالعه اجازه میدهد که  ادعا کنیم استفاده از آمینوفیلین علی رغم نتایج مطلوبی که بر شاخص GFR  نشان داده است، بر اساس شاخص جدید KDGIO تاثیر بسزایی بر کاهش نارسایی کلیوی ندارد.