زمینه و هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر فاجعه‌پنداری درد و سلامت روان‌شناختی زنان مبتلا به درد مزمن انجام شد. مواد و روش‌ها: روش پژوهش، نیمه¬آزمایشی با طرح پیش¬آزمون- پس¬آزمون و پیگری با گروه کنترل بود. جامعه آماری را بیماران زن مبتلا به درد مزمن مراجعه‌کننده به بیمارستان اما رضا (ع) شهر تبریز در سال 1402 تشکیل داد. 30 نفر با روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب، و به‌صورت تصادفی در دو گروه (هر کدام 15 نفر) قرار گرفتند. اعضای گروه آزمایش درمان مختص گروه خود را در 8 جلسه 5/1 ساعته دریافت کرد؛ اما گروه کنترل درمانی دریافت نکرد. هر دو گروه، پیش، پس و 3 ماه پس از مداخله به‌پرسشنامه‌های 13سوالی فاجعه‌پنداری درد سالیوان و همکاران و 28 سوالی سلامت عمومی گلدبرگ پاسخ دادند. داده‌ها توسط آزمون تحلیل واریانس با اندازه¬گیری مکرر تجزیه و تحلیل شدند. نتایج: بین نمرات فاجعه‌پنداری درد و سلامت روان‌شناختی در گروه آزمایش و کنترل در پیشآزمون تفاوت معنی‌داری وجود نداشت (05/0P). تأثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر شدت و فاجعه‌پنداری درد و سلامت روان‌شناختی در مرحله پیگیری ماندگار بود (001/0>P). نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد می‌تواند سبب کاهش فاجعه‌پنداری درد و افزایش سلامت روان‌شناختی زنان مبتلا به درد مزمن شود، از این‏رو به احتمال زیاد می‏تواند راهبرد درمانی مفیدی برای بهبود فاجعه‌پنداری درد و سلامت روان‌شناختی زنان مبتلا به درد مزمن باشد.

واژه‌های کلیدی: درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، فاجعه‌پنداری درد، سلامت روان‌شناختی، درد مزمن

متن کامل [PDF 1044 kb]   (56 دریافت)